Χαιρετισμός του Προέδρου

Η συνήθης πρακτική στο χαιρετιστήριο μήνυμα ενός Προέδρου και μάλιστα του Ελληνο Κενυατικού Επιμελητηρίου Βιομηχανίας, Εμπορίου, Ανάπτυξης, Τουρισμού & Πολιτισμού είναι να προβάλλει τα οφέλη από τις δράσεις του φορέα.

Αποφάσισα να ανατρέψω αυτήν την λογική και στηριζόμενος στο σκέλος του Πολιτισμού να ενώσω τις χώρες και λαούς μας μέσα από δύο κείμενα διαχρονικά και επίκαιρα.

Το πρώτο είναι γραμμένο πριν από 2.500 χρόνια και αποτελεί μέχρι τις μέρες μας ένα κολοσσιαίο μνημείο δημοκρατίας και πολιτισμού.

XXXIV Κατά την διάρκειαν του ιδίου χειμώνος, οι Αθηναίοι, συμμορφούμενοι προς πατροπαράδοτον έθιμον, ετέλεσαν δημοσία δαπάνη την κηδείαν των πρώτων νεκρών του παρόντος πολέμου. Αι λάρνακες τοποθετούνται εις το δημόσιον μνημείον, το οποίον κείται εις το ωραιότερον προάστειον της πόλεως, και εις το οποίον θάπτονται ανέκαθεν οι πεσόντες εις τον πόλεμον, πλην των πεσόντων εις τον Μαραθώνα. Διότι επειδή εθεώρησαν την ανδρείαν των τελευταίων αυτών ολωσδιόλου εξαιρετικήν τους έθαψαν εκεί όπου έπεσαν.

XXXVI. Την ομιλίαν μου θ' αρχίσω από τους προγόνους μας πρώτον. Διότι είναι όχι μόνον δίκαιον, αλλά και πρέπον συγχρόνως εις τοιαύτην ευκαιρίαν, όπως η παρούσα, ν' αποτίσωμεν εις την μνήμην των τον φόρον αυτόν της τιμής. Καθόσον, κατοικούντες οι ίδιοι πάντοτε μέχρι σήμερον την χώραν αυτήν κατά την διαδοχήν των αλλεπαλλήλων γενεών, μας την παρέδωσαν ελευθέραν δια της ανδρείας των. Αλλ' εάν εκείνοι είναι άξιοι των επαίνων μας, έτι μάλλον άξιοι είναι οι πατέρες μας. Διότι εκτός εκείνων, τα οποία εκληρονόμησαν, απέκτησαν δια πολλών μόχθων και την σημερινήν μας ηγεμονίαν, και εκληροδότησαν και αυτήν και εκείνα εις ημάς τους σήμερον ζώντας. Και ημείς εδώ, άλλωστε, όσοι είμεθα ακόμη εις ώριμον ηλικίαν περίπου, ενισχύσαμεν οι ίδιοι την ηγεμονίαν αυτήν πολυειδώς, και την πόλιν παρεσκευάσαμεν καθ' όλα αυταρκεστάτην και δια τον πόλεμον και δια την ειρήνην.

XXXVII. Ζώμεν τωόντι υπό πολίτευμα, το οποίον δεν επιζητεί ν' αντιγράφη τους νόμους των άλλων, αλλ' είμεθα ημείς μάλλον υπόδειγμα εις τους άλλους παρά μιμηταί αυτών. Και καλείται μεν το πολίτευμά μας δημοκρατία, λόγω του ότι η κυβέρνησις του κράτους ευρίσκεται όχι εις χείρας των ολίγων, αλλά των πολλών.

XXXVIII. Αλλ' επί πλέον επρονοήσαμεν κατά πολλούς τρόπους και δια την ανάπαυσιν του πνεύματος από τους κόπους. Διότι έχομεν και αγώνας και ιεράς πανηγύρεις καθιερωμένας καθ' όλον το έτος και κατοικίας ευπρεπείς. Και η καθημερινή τέρψις, την οποίαν ποριζόμεθα από αυτάς, αποδιώκει τας μερίμνας της ζωής. Χάρις εις το μεγαλείον της πόλεώς μας, εξ άλλου, τα πάντα συρρέουν εις αυτήν από όλα τα μέρη του κόσμου, και συμβαίνει τοιουτοτρόπως ν' απολαμβάνωμεν τ' αγαθά των άλλων ανθρώπων, ως να ήσαν τόσον ιδικά μας, όσον και τα προϊόντα της ιδίας ημών χώρας.

XL. Εις την πόλιν μας, άλλωστε, εκείνοι που επιμελούνται τας προσωπικάς των υποθέσεις δεν αμελούν δια τούτο τας δημοσίας, και μολονότι άλλοι μεν είναι απησχολημένοι εις τούτο, άλλοι δε εις εκείνο το επιτήδευμα, όλοι εννοούν επαρκώς τα πολιτικά πράγματα. Διότι μόνοι ημείς εκείνον που δεν μετέχει εις αυτά θεωρουμεν όχι φιλήσυχον, αλλ' άχρηστον πολίτην, και εφόσον δεν λαμβάνομεν οι ίδιοι την πρωτοβουλίαν των ληπτέων αποφάσεων, κρίνομεν τουλάχιστον ορθώς περί των μέτρων, τα οποία άλλοι εισηγούνται, πιστεύοντες ότι τα έργα ζημιώνει όχι η συζήτησις, αλλά το να μη διαφωτισθή κανείς προηγουμένως δια της συζητήσεως, πριν έλθη η ώρα της δράσεως. Διότι και κατά τούτο διαφέρομεν τωόντι πολύ από τους άλλους, ότι είμεθα εξαιρετικώς τολμηροί εις την δράσιν και σύγχρονως μελετώμεν οι ίδιοι κατά βάθος όσα πρόκειται να επιχειρήσωμεν, ενώ εις τους άλλους, αντιθέτως, η μεν αμάθεια γεννά θράσος, η δε σκέψις ενδοιασμόν.

XLI. Συγκεφαλαιώνων, λοιπόν, λέγω ότι και το σύνολον της πόλεως είναι γενικόν της Ελλάδος σχολείον, και καθείς από τους συμπολίτας μας μου φαίνεται ως να συγκεντρώνη εις την προσωπικότητά του την ικανότητα να προσαρμόζεται εις τας ποικιλωτάτας εκφάνσεις της δραστηριότητος με την μεγαλυτέραν ευστροφίαν και χάριν.

XLIII. Διότι των επιφανών ανδρών τάφος είναι όλη η γη, και δεν διαμνημονεύονται αυτοί μόνον εις την ιδικήν των πατρίδα δι' επιτυμβίων στηλών και επιγραφών, αλλά και εις την ξένην διατηρείται άγραφος η μνήμη των, χαραγμένη εις το πνεύμα εκάστου μάλλον παρά εις υλικά μνημεία. Τους άνδρας αυτούς οφείλετε να μιμηθήτε, και θεωρούντες ότι θεμέλιον της ευτυχίας είναι η ελευθερία, και της ελευθερίας η ευψυχία, μη αποβλέπετε με ανησυχίαν εις τους κινδύνους του πολέμου.

Θουκυδίδη Ιστοριών, Ιστορία Πελοποννησιακού Πολέμου Περικλής του Ξανθίππου, Επιτάφιος. 431 π.χ.

Το άλλο γράφτηκε πριν 80 χρόνια και κατέχει μία από τις σημαντικότερες θέσεις στην παγκόσμια κοινωνικό – ανθρωπολογική φιλολογία.

… Στην διάρκεια όμως των ανθρωπολογικών μου μελετών, και των επισκέψεών μου στις διάφορες χώρες της Ευρώπης, συνάντησα άντρες και γυναίκες, που έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον για την μελέτη του τρόπου ζωής των Αφρικανών.

Ξέρω όμως παραλλήλα, ότι δεν θα μπορούσα ν’ αγωνιστώ για το δίκαιο του αφρικανικού λαού, χωρίς να θίξω τους «εξ επαγγέλματος» φίλους του, που είναι έτοιμοι να διατηρήσουν τη φιλία τους, σαν ένα ιερό καθήκον, αρκεί ο αφρικανός να εξακολουθήσει να παίζει το ρόλο ενός αμόρφωτου άγριου κατάλληλου για εκμετάλλευση. Εννοώ, κείνους που θέλουν να ερμηνεύουν μόνοι τους τους πόθους των ιθαγενών, να μιλούν αυτοί μονάχα για τα συμφέροντά τους, κι’ αν βρεθεί κανείς Αφρικανός να γράψει μία παρόμοια μ’ αυτή εδώ μελέτη, να τον θεωρούν σαν λαθροθήρα, που καταπατάει τα οικόπεδά τους.

Μα ο Αφρικανός δεν είναι τυφλός. Είναι σε θέση ν’ αναγνωρίσει τους δήθεν φιλάνθρωπους, και σε πολλά μέρη της Αφρικής έχει ξυπνήσει. Ένα ποτάμι δεν μπορεί να εμποδίζεται επ’ άπειρο, χωρίς να σπάσει κάποια στιγμή τα φράγματά του. Το μυαλό του Αφρικανού ήταν θολό. Τώρα ξαστέρωσε. Ο Αφρικανικός λαός θ’ απαλλαγεί πολύ γρήγορα από τον προστάτη του και καταπιεστή του που χρόνια τώρα τον περισφίγγει.

Έκανα ειδική μνεία για ορισμένα σημεία, και ιδιαίτερα για το αγροτικό πρόβλημα, που είναι ένα από τα σπουδαιότερα ζητήματα των Γκικουγιού. Και τούτο γιατί η γη είναι το κλειδί της ζωής του λαού. Η λύση αυτού του προβλήματος εξασφαλίζει το ειρηνικό όργωμα της γης και δίνει τα υλικά μέσα στο λαό για να κάνει τις πατροπαράδοτες τελετές του και θυσίες του, μέσα σε μία απέραντη γαλήνη, μπροστά στο Βουνό Κένυα.

Γυόμο Κενυάτα, Μπροστά στο Βουνό Κένυα. 1938

Και δυό πρακτικά λόγια για το Επιμελητήριο. Που έχει την τύχη την αγαθή να βαδίζει πάνω στους δρόμους που χάραξε το Προξενείο της Κένυα στην Ελλάδα, συνεπικουρούμενο από τις Πρεσβείες και τα Υπουργεία των δύο χωρών.

Είναι βαρύ και φιλόδοξο το έργο του, όπως τουλάχιστον αυτό σχεδιάστηκε στο 1^ο εκλεγμένο Διοικητικό του Συμβούλιο. Μπορεί να το φέρει σε πέρας, στηριζόμενο σε 4 βασικούς πυλώνες: Στην ποιότητα των μελών του, στην εμπειρία της διοίκησης, στην πολυεπίπεδη αναπτυξιακή πολιτική που έχει χαράξει, και τέλος στην πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που εδραίωσαν και με συνέπεια υπηρέτησαν Ελληνικές Κυβερνήσεις.

Βασίλης Γ. Κατσικέας

Πρόεδρος του Ελληνο Κενυατικού Επιμελητηρίου

Βιομηχανίας, Εμπορίου, Ανάπτυξης, Τουρισμού & Πολιτισμού